อ่านบทความหนึ่งของคุณติ๊ก สิริทัศน์แล้วชอบมาก
ความว่า
เป็นพนักงานบริษัท เลิกงานแล้ว
คุณไม่ต้องคิดเรื่องงานเลยก็ได้
ได้ไปมีชีวิตส่วนตัว กับแฟนกับครอบครัวได้เลย
เป็นเจ้าของธุรกิจ
คิดเรื่องงาน”ตลอดเวลา”
เลิกงานห้าโมงเย็น ตีหนึ่งยังนั่งคิดงาน
ยังนั่งทำงานอยู่เลย
เป็นพนักงานบัญชี
คุณก็รับผิดชอบแค่แผนกบัญชี
อยู่ฝ่ายผลิต คุณก็รับผิดชอบ
แค่ผ่ายผลิต
เป็นเจ้าของ…รับผิดชอบทั้งหมด
แก้ปัญหาทั้งหมด
เปิดร้านมา เปิดธุรกิจมา
ยังไม่รู้เลยว่าจะรอดไม่รอด
วันนี้จะขายได้เท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆ
มี ไม่มี ขายได้ ขายไม่ได้ ต้องจ่ายค่าแรงพนักงาน
ต้องจ่ายค่าเช่าร้าน ไม่มีก็ต้องกู้มาจ่าย
เลิกงาน ปิดร้านมา
ลูกจ้าง ไปงานวันเกิดเพื่อนได้เลย
ไปปาร์ตี้หมูกะทะได้เลย ไปดูหนังกับแฟนได้เลย
เจ้าของธุรกิจ
นั่งอยู่ริมทะเลกับครอบครัวก็จริง
แต่ในหัว คิดแต่เรื่องงาน
เห็นเขานั่งนับเงินหมื่น รับเงินแสน
รู้มั้ย เขาไปจ่ายอะไรบ้าง?
รับผิดชอบอะไรบ้าง??
ใครไม่เป็น…ไม่รู้
ใครใจไม่รัก ไม่มีความอดทน
ทำไม่ได้ อยู่จุดนี้ไม่ได้
ร้านเจ๊ง ธุรกิจพัง
ลูกจ้างก็แค่ไปหาสมัครงานที่ใหม่
แต่เจ้าของธุรกิจ หมดตัว
หลายคน…เป็นหนี้สิบๆล้าน
โลกนี้ก็แบบนี้
ความรับผิดชอบ…ต่ำ
รายได้…ก็ตามความรับผิดชอบ
นี่แหละ…ชีวิตจริงๆ
cr บทความต้นฉบับ: สิริทัศน์ สมเสงี่ยม
cr ภาพฟรี: pixabay
